نويسندگان:محسن رزمي، خالد نبي نياء،
چکيده:
هدف از اين تحقيق بررسي تفصيلي قاعده ي «من حاز ملكاً» است. اين قاعده در فقه و حقوق موضوعه به عنوان يكي از اسباب مالكيت به شمار مي رود؛ به اين معني كه هركس اموال مباحي را تصرف كند، مالك آن مي شود. حيازت كه موضوع اين قاعده است، در اصطلاح فقهي به معني استيلاء يافتن بر چيزي است و عناصر تشكيل دهنده ي آن عبارتاند از: 1.انجام عمل 2.قصد تملك؛ بنابراين حيازت با ايجاد دو عنصر مذكور محقق مي شود. در اين تحقيق نقش قاعده ي «من حاز ملكاً» در ابواب مختلف مرتبط با آن بيان گرديده است. انجام عمل حيازت داراي احكام و آثار و شرايطي مي باشد و در اين تحقيق سعي بر اين است كه احكام و آثار و شرايط ناشي از عمل حيازت بررسي شود و مطابق نظريات فقهي با قوانين موضوعه مورد مطالعه قرار گيرد. با توجه به اين كه موضوع قاعده ي مذكور، حيازت اموال مباح منقول است؛ سعي بر آن شده كه آن دسته از اموال مباح كه به وسيله ي عمل حيازت به تملك در مي آيد را در اين تحقيق ذكر كرده و به صورت مفصل شرح دهيم.
کليدواژگان:حيازت، عمل حقوقي، ايقاع، مباحات، استيلاء، تملك.