سید محمدصادق طباطبایی، احسان صافیان اصفهانی
چکیده:
شباهت قراردادکار و اجارهی اشخاص به یکدیگر و رغبت کارکنان در اثبات رابطهی حقوقی مشمول حقوق کار برای بهرهمندی از مزایای آن و تمایل صاحبان کار در نفی چنین رابطهای به منظور فرار از تکالیف و مسئولیتهای ناشی از آن، احساس نیاز به تبیین ماهیت این دو قرارداد و شناخت راهکارهای تمییز و تشخیص آنها از یکدیگر را ضرورت میدهد. در این رابطه، ابتدا ماهیت این دو قرارداد تبین میشود تا براساس آن، ملاکهایی برای تفکیک ارائه گردد.
صاحب نظران علم حقوق، عقد اجاره ی اشخاص و قرارداد کار را از جمله عقود عهدی میدانند، در حالی که به نظر میرسد هر دو از جمله عقود تملیکی میباشند. از طرفی راهکارهای ارائه شده در تشخیص قرارداد کار از قراردادهای مشابه از جمله اجاره ی اشخاص، مفید و کارآمد نیست و نیاز است ملاکهای جدیدی ارائه و اتخاذ شود.
کلیدواژگان: اجاره ی اشخاص، اجیر، قراردادکار، کارگر، کارفرما.