حکم دیوان عالی کشور درباره ربودن فرزند مشترک
شعبه ششم دیوان عالی کشور طی حکمی، آدمربایی را در ربودن فرزند مشترک توسط یکی از زوجین به دلیل فقدان عنصر روانی، منتفی دانسته است.
در خلاصه جریان این پرونده به شماره ۹۱۰۹۹۷۰۹۰۸۸۰۰۸۷۶ مورخ ۱۶ اسفند سال ۹۱ آمده است: پیرو گزارش قبلی شعبه ۱۱ دیوان عالی کشور موضوع دادنامه شماره ۷۹۸-۱۵/۸/۹۱ که نیازی به تکرار آن نیست اجمالاً آقای ش.ع. به اتهام آدمربایی در شعبه ۱۰۲ دادگاه عمومی گناوه محاکمه شده و با توجه به گذشت شاکیه و احراز بزهکاری به یک سال زندان محکوم و حکم صادره در دادگاه تجدیدنظر استان بوشهر تأیید و قطعی شده و آقای الف. به وکالت از وی متقاضی اعاده دادرسی شده که در شعبه ۱۱ دیوان عالی کشور رد شده است.
فعلاً همان وکیل با عنوان اینکه شاکیه همسر موکل است. موکل فردی بیسواد است و صرفاً به دلیل درگیری لفظی پشت تلفنی وی را محکومبه آدمربایی کردهاند درحالیکه فکر نمیکرد صحبت کننده با تلفن، مأمور آگاهی است و همسر موکل دارای بیماری اعصاب است و به خاطر شدت اختلافات شکایت کرده است، عنصر مادی آدم ربایی محقق نشده چون فرد مورد آدم ربایی فرزند مشترک آنها بوده است بنابراین موکل نمیتواند سوءنیت در این مورد داشته باشد و مبنای شکایت اختلاف قبلی بوده، از ریاست محترم دیوانعالیکشور متقاضی اعاده دادرسی شده که برای رسیدگی به این شعبه ارجاع شده است.
در رأی شعبه ششم دیوان عالی کشور نیز آمده است: با توجه به محتویات پرونده محاکماتی و لحاظ مقررات ماده ۶۲۱ قانون مجازات اسلامی که از مصادیق مذکور در آن هدف و نظر سوء از فعل آدم ربایی مستفاد است. اقدام آقای ش.ع. به بردن دو فرزند خانم س.ح. با عنایت به وجود علقه زوجیت فیمابین طرفین و فرزند مشترک بودن یکی از دو طفل و عدم احراز نظر سوء مرتکب آدم ربایی تلقی نمیشود. نتیجتاً درخواست اعاده دادرسی (با صرف نظر از اعلام گذشت شاکیه) موجه و مشمول مقررات بند ۶ ماده ۲۷۲ قانون آیین دادرسی کیفری (از جهت عدم تناسب) است. لذا با قبول درخواست، رسیدگی مجدد به استناد ماده ۲۷۴ قانون مذکور به شعبه همعرض ارجاع میشود.
منبع: تسنیم