الهام امين زاده، پيمان آقابابايي دهكردي
چکيده
سرمايه گذاري بخش خصوصي، بخصوص توسط خارجي ها، امري حياتي براي اكتشاف و توسعه در صنعت نفت و گاز است. ازآنجايي كه عمده ميدان هاي نفتي در كشورهاي توسعه نيافته است كه مهم ترين ويژگي شان، كمبود بودجه دولتي و ضعف بخش خصوصي داخلي در تامين منابع مالي لازم است، جذب سرمايه گذاري خارجي بسيار اهميت دارد. كمبود اين امر يا حتي فقدان آن، مشكلاتي براي اين كشورها ايجاد كرده است. قراردادهاي مشاركت در توليد، همچون ابزاري براي اين كشورها، به منظور جذب سرمايه هاي خارجي است. با توجه به مقبوليت جهاني قراردادهاي مشاركت در توليد و زمزمه هاي طراحي الگوي قراردادي جديد، در اين مقاله، جنبه هاي مختلف مالي و غيرمالي اين قرارداد به منظور استفاده در صنعت بالادستي نفت ايران مورد بررسي قرارگرفته است. در اين بحث، با بهره گيري از روش توصيفي و تحليلي و رجوع به منابع اصيل حقوق نفت، نخست پس از بررسي شروط غيرمالي قرارداد مشاركت در توليد، ابتدا نظام مالي آن تحليل شده و درنهايت كارايي آن در قياس با بيع متقابل واكاوي شده است و در آخر، اين نتيجه حاصل شد كه استفاده از مشاركت در توليد، در قياس با بيع متقابل، پاره اي از منافع را براي ايران در بر خواهد داشت.
کليدواژگان: قراردادهاي نفتي، قرارداد مشاركت در توليد، بيع متقابل،كارايي